Film - coś pięknego.
Strona wizualna:
Świetnie zdjęcia. Dynamiczne, pełne serca, a w tym naturalne. Nikt nie pozował, nikt nie udawał. Szkielet narracji budowany na oklejaniu tuby był według mnie bardzo udany.
Odczucia:
MUZYKA. Kocham Jazz, jego niejednorodność, niepowtarzalność, instrumentalność, serce, dusze.
Cieszę się, że mogłam odbyć taka podróż z zespołem o niezwykłych korzeniach. Przez pewien czas filmu trochę przeszkadzało mi to ciagle powracanie do przeszłości. Takie uświęcanie osoby. Trochę bałam się, że rak już zostaje. Rozumiem tez, że musimy poznać historie, aby w pełni zrozumieć uczucia bohaterów. Ta podróż, jej sens, ci ludzie - a łączy ich jeden człowiek, i to na dodatek martwy. Coś niezwykłego.
Podobało mi się pokazanie Kuby w jej jasnych kolorach. Pokazanie jej historii oś strony historii ludzi, niewolnictwa i jego następstw, jego wpływu na kulturę, świadomość przynależności i genezy własnego pochodzenia. Muzyka łączy i przełamuje bariery między ludźmi, wszyscy to wiemy, ale na Kubie ona kształtuje ludzi. Buduje ich wartość, „ wolność”. W totalitarnym kraju pozostało im już tylko grać, wśród biedy i nędzy. Przynajmniej nie użalają się nad sobą.

Ujęła mnie autentyczność tej historii podana w niezwykle profesjonalny sposób. Mogłabym oglądać ten film codziennie. Fascynuje mnie pasja pokazanych ludzi, oddanie muzyce. Frazes „ muzyka to moje życie „ nabiera tam zupełnie innego znaczenia, głębi. Piękny film, polecam z całego serca.