Gregoria, kobieta w średnim wieku, jest bardzo pobożną parafianką i wzorową gospodynią. Całymi dniami sprząta, pierze, prasuje. Ale jej mąż, Roberto, nie docenia tego, wiecznie ją poniżając i wykpiwając. Gregoria ma coraz bardziej dosyć takiego życia: samotnego i smutnego, pozbawionego miłości, radości i perspektyw na jakąkolwiek odmianę. Bardzo doskwiera jej też fakt, że nie ma dzieci, chociaż pragnęła potomstwa. Nie lubi nawet swojego imienia i chciałaby, żeby nazywano ją Celią. Pewnego dnia niejaki Amable malując fasadę budynku spada z rusztowania pod stopy Gregorii idącej właśnie do sklepu. Umierając, namawia ją, żeby odwiedziła jego rodzinne miasteczko Carino w Galicji, gdzie znajduje się słynące z cudów sanktuarium. Gregoria wraca do domu i, jak się wydaje, zabija męża, który mógłby pokrzyżować jej plany, po czym wyrusza na północ Hiszpanii. W Carino ratuje od śmierci pod kołami ciężarówki 10 - letniego chłopca, Daniela, który okazuje się synem miejscowego prawnika Leandra i jego bogatej żony Dority. Mimo sprzeciwu męża, Dorita, wdzięcznanieznajomej za jej czyn, zatrudnia ją jako służącą i nianię Daniela. Gregoria, która ukrywa przed pracodawcamiswoją prawdziwą tożsamość, zaczyna już jako Celia nowe życie. Cieszy się zaufaniem Dority, ale przede wszystkim wielką sympatią i przyjaźnią swego małego podopiecznego, którego traktuje jak własne dziecko. Reszta służby: kucharka Felisa i ogrodnik Senen traktują ją jednak z rezerwą, zazdrośni o względy, jakimi darzy ją pani domu. Nie lubi jej również Leandro, uważając, że Gregoria za bardzo się spoufala. Pewnego dnia Gregoria słyszy od jednego z mieszkańców miasteczka, że w domu Dority i Leandra źle się dzieje, i że jest tam podziemne, tajne przejście służące podejrzanym celom. Gregoria zaczyna uważniejobserwować swoich chlebodawców, zauważa, że Leandro nie kocha żony, odnosi się do niej lekceważąco lub poniża ją, nawet w obecności służby. Dorita znosi to jednak posłusznie. Zachowanie rodziców źle wpływa na Daniela.